14 oktober 2008: ik kijk ’s morgens met een suffe kop naar teletekst en zie op de filmpagina dat de zoon van Gérard Dépardieu overleden is. het kwalijke virus met een dodelijke longontsteking werd Guillaume fataal. één van de laatste films waarin hij acteerde, wordt in competitie vertoond: Stella, die trouwens gaat lopen met de Sabamprijs voor beste scenario. voor de Franse film is dat wat teveel eer. die draait om Stella Vlaminck (vandaar dus notie van Franse en geen Waalse film) die haar eerste stappen zet in de middelbare school. een wereld van verschil waarin ze opgroeit: een rumoerig café van haar ouders waar elke dag de zatlappen uren aan de toog of karaoke blijven plakken. maar dat is wel haar wereld: ze weet alles van darts, voetbal en flipperkasten. op school is ze een vreemde eend, alhoewel ze niet wil opvallen, en interesseren de lessen Engels, Frans, wiskunde en andere haar allerminst met frustrerende leraars en betreurenswaardige rapporten tot gevolg. maar door toeval leert ze Gladys kennen. de dochter van Argentijnse immigranten is in tegenstelling tot Stella de primus van de klas maar ze is de enige die met haar praat. langzamerhand groeit de vriendschapsband en worden ze zelfs boezemvriendinnen en begint Stella ook de waarden van school kennen en verandert haar houding. traag, aangezien ze hier totaal niet in gestimuleerd wordt door haar ouders die hun eigen (relatie)problemen blijken te hebben. hopelijk is de verandering van Stella op tijd om haar door te laten naar het volgende jaar en reageert haar omgeving er positief op. de aanvang van de film is goed: je bemerkt de grote tegenstelling tussen de wereld van een café waarin Stella opgroeit en de wereld van school waar Stella tegen haar zin naar toe moet. maar in dit laatste ligt wel haar toekomst. de film Stella belicht de bewustzijnverandering van het jonge personage Stella van de ene naar de andere wereld. dus het scenario is wel goed (en is trouwens autobiografisch: de gebeurtenissen komen uit het leven van regisseuse Sylvie Verheyde die nu geen contact meer heeft met haar ouders) maar de uitwerking is typisch Waals dramatisch alsof de Dardennebroeders deze film produceren. grauw, somber tegenover een afgeplat optimisme zonder een gedurfde camera-uitvoering (maar zo zal Verheyde haar tijd in de jaren zeventig ook aangevoeld hebben waarschijnlijk). het moet wel meegegeven worden dat de vertolking van de jonge Léora Barbara een fabuleux destinke doet en de film toch een dosis charme meegeeft. en die charme heeft een prijs opgeleverd maar verwacht er geen gelijke met Entre Les Murs van.
2,5/5
Seen on Screen: Godfella's filmblog 