Tussenstand

Filmfestival Gent – film 23

 

op het jongste Nederlands Film Festival ging Tussenstand met drie Gouden Kalveren gaan lopen. met beste regie, beste actrice en de prijs van de Nederlandse Filmkritiek beloofde deze film in de eindstand een winner te worden. echter, de cinematografische dialoogfilm is er zo één waar je ofwel voor ofwel tegen bent. ondergetekende had het bijzonder moeilijk om tot de eindgeneriek te blijven zitten. communicatie of het gebrek er aan in een gescheiden gezin staat centraal in deze film. veertigers Roos en Martin spreken na hun spaak gelopen huwelijk in een rumoerig restaurant af. Roos maakt zich immers zorgen over hun 17-jarige zoon Isaac die stilzwijgend teruggetrokken en geïsoleerd leeft op zijn kamer in het huis van de moeder en zich bezig houdt met voyeuristische inbraken en het polijsten van zijn samoeraizwaard. al snel echter ontaardt het gesprek in sarcastische verwijten en zien we meteen waarom het huwelijk niet stand kon houden. het verdere verloop van de film kent dialogische gelijkenissen, alleen zien we Roos en Martin in allerlei uiteenlopende internationale restaurants praten met hun collega’s of familie, soms ongeïnteresseerd, soms opdringerig maar alleszins in schril contrast met de muisstille escapades van hun zoon. een dialoogfilm heeft a fortiori weinig cinematografisch te bieden maar de filmstijl van regisseur Mijke De Jong is wel merkwaardig. minutenlang focust hij de camera tijdens de dialogen enkel en alleen op het gezicht. deze regie geeft weinig ademruimte maar laat wel de emoties waarheidsgetrouw tonen wat met de ingeleefde, misschien zelfs improviserende acteerprestaties van Marcel Musters en Elsie De Brauw trouwens lukt. zij brengen de juiste frustaties wegens een onvermogen om naar elkaar te luisteren heftig naar voor alleen zijn de dialogen nietszeggend en weet je achteraf niet meer waarover ze gepalaverd hebben, je weet zelfs niet meer wat ze gegeten hebben. De Jong tracht daarnaast inlevend en atmosferisch de leefwereld van een nietszeggende en geïsoleerde jongen te tonen maar diens bedoelingen zijn onduidelijk en een miscaste Stijn Komen brengt een ongeïnteresseerd personage. experimentele cinema is Tussenstand zeker en deze zal zijn aanbidders hebben maar om de redenen waarom hij de hemel wordt ingeprezen zo kunnen ze ook gehanteerd worden door afknappers om hem de grond in te boren. en met alle respect, want de film is voor Nederlandse landen gedurfd, ikzelf heb me zuchtend en zwoegend, misschien net zoals de dialogen, moeten voortslepen en had beter halfweg, wanneer er niks meer te doen was aan de tussenstand, de zaal verlaten.

 

1/5